Bijdrage Staten­ver­ga­dering situatie Ter Apel

Groningen is een geweldige provincie met geweldige mensen, en daarom doen hulpverleners in Ter Apel, dat het enige aanmeldcentrum van Nederland huisvest, al bijna 30 jaar fantastisch werk om duizenden vluchtelingen te helpen met opvang en zorg. Dit dorp, en daarmee onze hele provincie, heeft de afgelopen jaren onophoudelijk geleverd wat er wettelijk werd gevraagd: fatsoenlijke opvang en een humane behandeling van de mensen die daar de poort binnenlopen.

In plaats van dit te faciliteren, laat het nieuwe kabinet het op dit moment helemaal afweten. De spreidingswet is in de ijskast gezet, de verantwoordelijk minister neemt de telefoon niet meer op, en de niet-bestaande asielcrisis wordt zo dus in rap tempo een echte crisis. Den Haag geeft dus niet meer thuis. Ook de burgemeester van Groningen kon dat niet meer bolwerken. Het besef dat hij er alleen voor stond, deed hem zelfs besluiten het bijltje er helemaal bij neer te gooien. Schuiling zei in zijn ontslagbrief: ‘Het waren uiteindelijk vooral de situatie in Ter Apel en de afhandeling van de gaswinning in Groningen die mij erg hebben geraakt. De terughoudendheid bij sommigen om elkaar een beetje te helpen bij de opvang van vluchtelingen, evenals de aanvankelijke onwil om voor Groningers te doen wat nodig was, heeft bij mij iets doen knakken wat niet eenvoudig herstelt.’ Zelfs de bevlogen man die altijd bereid was om stad en land af te bellen om opvangplekken te regelen, heeft zijn handen ervan af moeten trekken. Dat moet toch een alarmbel laten afgaan.

Door de Haagse verwaarlozing zagen we weer mensen buiten slapen. Er wordt volop gesleept met mannen, vrouwen en kinderen, bussen rijden van hot naar her. Het is stuitend om te zien hoe mensen elke ochtend in alle vroegte vanuit de noodopvang weer terug moeten komen voor de procedure. Ze zitten naast de hekken, bij de ingang op het grasveld. Het is niet dankzij Den Haag dat er nog opvang is voor vluchtelingen, maar uitsluitend dankzij het keiharde werk van Groningen en andere gemeentes, die wél hun maatschappelijke plicht serieus nemen. Er zijn inmiddels gelukkig meer dan 160 gemeenten die de spreidingswet vrijwillig uit willen voeren. Gemeente Borger Odoorn heeft voor het eerst tijdelijke ruimte voor opvang aangeboden in Valthermond. Dit is hoopgevend en hartverwarmend, maar waar het hier om gaat is dat er een structurele oplossing moet komen met de herfst voor de deur. Wij nemen met klem afstand van het beleid van minister Faber, die weigert in gesprek te gaan met gemeenten en provincies. Dit gebrek aan samenwerking vanuit het Rijk is stuitend. Het kabinet moet zijn verantwoordelijkheid nemen en ervoor zorgen dat een humanitaire en veiligheidscrisis in onze provincie wordt voorkomen. Dit is geen lokaal, maar een nationaal probleem.

Diverse (Groningse) gemeenten pakken hun rol wel, maar met deze agendering willen we graag antwoorden op de vragen die we gesteld hebben aan dit college, welke concrete stappen zij zetten met verwijzing naar de motie uit mei 2023 “De grens is bereikt”.