Esther Ouwehand bezoekt Eems-Dollard gebied

Esther Ouwehand, Harry Voss, en leden van de afdeling, gemeenteraadfractie en statenfractie Groningen zijn vandaag op bezoek geweest in de Eemshaven, Delfzijl en Termunten. Herman Verheij van de Waddenvereniging verzorgde een rondleiding langs het Eems-Dollard estuarium. Al snel werd duidelijk dat de natuur in dit gebied zwaar te lijden heeft van de plaatselijke industrie. Met eigen ogen werden de bedreigingen voor onze unieke, onvervangbare Waddenzee en het Eems-Dollard estuarium, één van de laatste getijdenrivieren van Europa, aanschouwd. De tocht voerde langs de energiecentrales van Electrabel en Nuon en de plek waar, notabene zonder sluitende vergunning, de enorme kolencentrale van RWE uit de grond wordt gestampt. Langs de olieopslagtanks van Vopak, waar binnenkort tientallen tankers hun olie komen lossen. En dit alles omzoomd met tientallen windmolens. De wind blies ons bijna van onze voeten, boven onze hoofden werden grote hoeveelheden schone energie opgewekt. Met de snel draaiende wieken overal om ons heen, leek de kolencentrale in aanbouw nog grimmiger en nuttelozer.

Vanuit Eemshaven werd koers gezet naar Delfzijl. Onderweg surrealistische beelden: eenzame graven in de zeedijk, hier herplaatst nadat het dorp Oterdum voor de haven moest wijken. Even verderop een eenzaam kerkje tussen de chemische industrie, het laatste overblijfsel van het eveneens voor de uitbreiding van de haven opgeofferde dorp Heveskes.

In Termunten werd polder Breebaart bezocht, vanwaar we vanuit de uitkijktoren van het prachtige bezoekerscentrum ‘Reiderhoeve’ (Groninger Landschap) een goed uitzicht op de Dollard hadden. Aan de overkant van het water zicht op de industrie van het duitse Emden, op de voorgrond de polder met duizenden vogels. Herman Verheij vertelde dat Duitsland de toestand van de Eems-Dollard in haar beheerplannen als ‘slecht’ bestempeld heeft. Hiermee erkent Duitsland dat er veel werk verzet moet worden om de toestand van het estuarium en haar dieren en natuur te verbeteren. In Nederland wordt echter volstaan met een ‘instandhoudingsdoelstelling’. Met andere woorden: nog verder verslechteren moet worden tegengegaan, maar daar blijft het voorlopig bij. Van concrete plannen om de natuur te helpen herstellen komt al jaren niks terecht. En dit in de wetenschap dat het estuarium op sterven na dood is.

Baggerwerkzaamheden om de vaargeul te verdiepen voor grote schepen en tankers zorgen voor veel slib, dat niet kan bezinken. Hierdoor zit er nauwelijks nog zuurstof in het water, waardoor planten en dieren er niet kunnen leven. Een vis die van zee de rivier op wil zwemmen om te paaien zwemt als het ware tegen een muur van ‘dood water’ op, en kan dus niet voor jonge aanwas zorgen, waardoor er steeds minder vis in het estuarium voorkomt. Ook kleine plant- en diersoorten, die aan de basis van de voedselketen staan, hebben geen kans, wat op zijn beurt weer gevolgen heeft voor de vogels en zeehonden die in het gebied fourageren.

Vanuit het bezoekerscentrum werd een wandeling gemaakt naar de zeehondenkijkwand. Een tiental zeehonden lag op een zandplaat, een prachtige ervaring om ze in alle rust van zo dichtbij te kunnen bekijken. Ieder dier een eigen kleur, een andere tekening, een eigen gezicht. In het natte gebied achter de dijk tientallen lepelaars, ganzen, puttertjes, aalscholvers, een kluut en talloze andere vogelsoorten. Wat een verademing na de deprimerende kolencentrale en chemische industrie die we eerder op de dag zagen. Waddenvereniging, bedankt voor de interessante en leerzame rondleiding!